Wiersz "Liść"

Liść

„Zwykły zielony, lekko przybrudzony,
tkwił w konarach drzewa, niby wyróżniony.
Ale wokół niego sto milionów trwało.
Takich oraz innych, a to wszak, niemało.
Liść raz z drzewa zwolniony
spadł na ziemię i skonał.
Nikt go nie pożałował
i nikt nie zauważył, że życia dokonał.
Był tak samo ważny, jak wszystkie na drzewie,

a nikt nie pomyślał,

czy w gniewie upadał, czy w wielkiej radości.
Czy szczęścia doświadczał, czy szału wściekłości.
A czemuż na Boga, tak właśnie się stało?
Był jednym z tak wielu, a to wszak za mało,
by przykuć uwagę choćby i świętego.
Więc lekcje wyciągaj człowieku złej wiary,
abyś kiedyś nie skończył, tak jak ten liść stary”.

Wojciech Burdelak